ഈയൊരു തുള്ളി മതിയെന്റെ ദാഹം തീര്ക്കാന്,
അന്യമാവുന്ന മഴക്കും കടുക്കുന്ന ചൂടിനും
എനിക്കായി കരുതാന് നീ കൂടെയില്ലെങ്കില്-
നിനക്കൊപ്പം ഈ കുഞ്ഞു ജീവനും കരിഞ്ഞുവീഴും-
കാടും മേടും മറന്നു പോവുന്ന മനുഷ്യര്-
കെട്ടി പൊക്കുന്ന കോണ്ഗ്രീറ്റ് മാളികയില്-
ചില്ല് കൂട് തീര്ത്തെന്റെ ശരീരം കോര്ത്തു വെക്കും.
ഒരിക്കല് ജീവന് തുടിച്ച അത്ഭുത വസ്തുവായെന്നെ കാഴ്ച്ചവെക്കും.
പ്രതികരിക്കാനും മത്സരിക്കാനും കഴിയാതെ-
വെന്തുവീഴുന്ന ഞാനും നിന്റെ ജീവന്റെ ഭാഗം
മറക്കുന്നയീ സത്യത്തിനൊപ്പം നാളയെ-കുറിച്ചോര്ത് നീ ഭയപ്പെടുക
ശ്വാസം നിലക്കും നേരം നിന്നെ പൊതിയുന്ന ചൂട് ശമിക്കാന്-
ഒരു ഉറവ കരുതാന് മക്കള്ക്ക് കഴിയട്ടെ!
3 comments:
കൊള്ളാം കേട്ടോ നല്ല കവിത
ഒരു ഉറവ കരുതാന് മക്കള്ക്ക് കഴിയട്ടെ!
അങ്ങനെ തന്നെ...
തുടർന്നും എഴുതുക...
Post a Comment