ഉദിച്ചുയരുന്ന ചുവന്ന കിരണങ്ങളാല് കണ്ണുകള് നോവുമ്പോള്-
എന്നെ ഞാനാക്കുന്ന- ഊര്ജമെന്നില് നിറയും!
ഇന്നിതാ, ഒന്നുകാണാന് ഓടിയെത്തിയ എന്റെ-
കാഴ്ച മറച്ച് വിളിക്കാതെ വിരുന്നുവന്നൊരഥിതി -
അന്തിച്ചുനിന്ന എന്നെയും പൊതിഞ്ഞു നീങ്ങുന്നു-
മഞ്ഞു മൂടികെട്ടിയ കാഴ്ചയില് മിഴികള് അടഞ്ഞു പോയി.
വീണ്ടും ഉണര്വ് നല്കിയത് നിന്റെ മുഖമാണ്,
സൂര്യന്റെ തേജസ്സില്-സ്വര്ണനിറമുള്ള
നിന്നിലാണെന്റെ ചെഞ്ചോടികള് തിളങ്ങിയത്.
ഇതളിന്നാഴങ്ങളില് ഒളിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നിഗൂഡ സൌന്ദര്യത്തിലാണ് -
ഓരോ ആയുസ്സും മറഞ്ഞിരിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നി
ഇനിയുമൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കില്-
നിന്നോളം സുകൃതം ചെയ്തൊരു പൂവായ് വിരിഞ്ഞില്ലയെങ്കിലും-
പ്രഭാതങ്ങളിലിറ്റ് വീഴുന്ന പ്രകൃതിതന് വിയര്പ്പു കണമായ്-
നിന്നെ ഉണര്ത്താനൊരു മോഹം ബാക്കിവെക്കുന്നു!
9 comments:
വായിച്ചു....ഇഷ്ടായി
നന്നായിട്ടുണ്ട്....
നല്ല കവിത. ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
ബാക്കി വച്ചേക്കു സുഹൃത്തേ....
മോഹം ബാക്കി
പിന്നെയും ബാക്കി
മാനവജീവിതം അങ്ങനെ..!!
നല്ല വരികൾ. ഇനിയുമെഴുതുക
എല്ലാവര്ക്കും നന്ദി
Nice
Nice
Post a Comment