മദ്ധ്യാഹ്നാകാശത്തിന്റെ അവകാശികളായ മൊത്തം പറവകളും നിന്റെ ജന്നലരുകിലാണോ കലപില കൂട്ടുന്നത്?
അനുനിമിഷം വളരുന്ന അക്ഷമ..
വന്യമായ തുടിപ്പുകള്ക്കൊടുവില് തകര്ക്കാനൊന്നുമില്ലാതെ തേങ്ങി മരിക്കുന്ന കൊടുങ്കാറ്റ്...
മഹാസാഗരങ്ങള് താണ്ടാന് മതിയാവോളമുണ്ട് നുറുങ്ങോര്മ്മകള്.
നീ ഒരു നിത്യഹരിതകാവ്യപഥം.
കൂട് കൂട്ടാന്, കുഞ്ഞിച്ചിറകുകള് വീശി പറന്നകന്നലഞ്ഞു തളരുമ്പോളിളവേള്ക്കാന് താങ്ങായവന്....
എന്റെ ഈണങ്ങളെ ശ്രുതിസമ്പുഷ്ടമാക്കിയെന് ഗാനോന്മാദങ്ങള്ക്ക് നിശ്ശബ്ദപ്രചോദനമായവന്..
പകര്ന്നാട്ടങ്ങളില് അജയ്യനാകുവാന് മുതിരാഞ്ഞവന്..
നീ.. നീയെന്റെ ഓര്മ്മയാണ്, പിടി തരാത്ത കൌശലമാണ്!
ഇരുളടഞ്ഞ എന്റെ ഇന്നലകളിലേക്ക് വെളിച്ചമായിറങ്ങി കദനഭാരങ്ങളെ നൊടിയിലപ്രത്യക്ഷമാക്കിയ മായാജാലക്കാരന്..
നിനക്കെല്ലാം നിസ്സാരമാണ്...
വഴിതെറ്റി പറന്ന വാനമ്പാടിയുടെ തിരിച്ചു വരവും,
കഴുത്തു ഞെരിക്കപ്പെടുന്ന കഴുകുകളുടെ കരച്ചിലും ഞാന് കണ്ടതല്ലേ..
ഏകാന്തതയിലുരുകുന്ന മിഴികളില് നിന്ന് വെളിച്ചം ചോര്ത്തി മെഴുതിരി തെളിച്ചവന്.
കൈയ്യടുക്കലെത്തിയ മരണത്തില് ജീവന്റെ പൊരുളും സുഗന്ധവും തിരഞ്ഞെടുത്തവന്..
ബാല്യകൌമാരങ്ങളുടെ എല്ലാ നന്മകളെയും പിന്നിലാക്കി
അതിവേഗമൊരു ഇരുള്പ്പാതയിലേക്ക് പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന ഭ്രാന്തു പിടിച്ച തീവണ്ടിയുടെ നിയന്ത്രണമേറ്റെടുത്തവന്.
നിന്റെ അലസശയന സ്ഥലികളിലെ ഗന്ധം,
ഞെറി തെറ്റിയ വിരിവരകള്,
എന്തിനു ആ അടക്കിയ ചിരി പോലും അലകളുണര്ത്തുന്നുണ്ട് എന്നില്..
നിന്റെ അഭാവത്തില്
ചതിയുടെ ചുഴിയില് മുങ്ങിത്താണു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഏതോ നിലവിളിയാണ് അതിരുകളിലെ നിഴലനക്കങ്ങള് പതിയാതെ
ഒരാണിയില് എന്നെയീ ചുവരുകളില് തറയ്ക്കുന്നത്...
ഉറങ്ങാതെ,
ഈ ആകാശങ്ങള് നരയ്ക്കുന്നതിനു മുന്നേ ഞാന് എഴുതി നിര്ത്തിയിടത്തു ഒരു വരി കൂടെ എഴുതി ചേര്ക്കുന്നത്....
1 comments:
മഹാസാഗരങ്ങള് താണ്ടാന് മതിയാവോളമുണ്ട് നുറുങ്ങോര്മ്മകള്.
Post a Comment