വേനൽ ചൂടിൽ ചോരതുപ്പുന്ന -
വാകയുടെ തണലിൽ
നിരത്തുകൾ നിഴൽ കൂത്ത് നടത്തുമ്പോൾ
യാത്ര പറച്ചിലിന്റെ കൈവീശലുകളിൽ
ബസ്സുകൾ നിരങ്ങി നീങ്ങുന്നു.
അപ്പോഴും
ആഴ്ന്നിറങ്ങിയ മൌനത്തിനു
പിടികൊടുക്കാതെ ,
ആരുമറിയാതെ
നമ്മൾ പരസ്പരം നോക്കി നിന്നു .
പൂത്തുലഞ്ഞ പാതയോരം
ഞാനെന്റെ പ്രണയം തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ
വാക്കുകൾ സ്വപ്നങ്ങളിൽ വാരിയെറിഞ്ഞ്
എന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കാതെ
നീയെങ്ങോ പോയ്മറഞ്ഞു
പിന്നെ,
യാന്ത്രികമായ നീക്കങ്ങളിൽ
ഞാനുമെന്റെ കൂടണയുമ്പോൾ
എങ്ങും പതിക്കാത്ത ഇമകൾക്ക് നേരെ
തുറന്നിട്ട ജനലോരം ചിതറിക്കേറിയ മഴയിൽ
നിന്നോടുള്ള പ്രണയവും കലർന്നുപോയി .
പിന്നീടുള്ള ഓരോ മഴയിലും
വിരഹം നനഞ്ഞു ഞാൻ നിന്നു .
5 comments:
മലര്വാക പൂത്ത വഴി നീളേ.......
സ്മൃതികൾ ഒരു മൗനരാഗ വേലിയേറ്റമായ്..
വിരഹം ഹൃദയം തുളുമ്പുമാത്മ ഭാവമായ്..
നന്നായി എഴുതി. ജാലകത്തിലിതു വന്നില്ലേ?
ശുഭാശംസകൾ...
ജാലകത്തില് ചേര്ക്കാന് വിട്ടുപോയി..... നന്നായി ഓര്മിപ്പിച്ചത്.
പ്രിയപ്പെട്ട ഡെയ്സി ,
പ്രണയം എന്നും മനോഹരം !
കവിത നന്നായി !
ആശംസകൾ !
സസ്നേഹം,
അനു
പ്രണയ സുഗന്ധം
Post a Comment